Het goede van de Clash is dat hun muziek vrijwel altijd oproept om iets te gaan doen. Het slechte is dat al hun albums relatief veel matige nummers bevatten.

1. London Calling
   
   Wie de film Il Colibri naar het boek van Sandro Veronesi heeft gezien zal de scene waarin de twee broers dansen op het titelnummer niet snel vergeten. De ritmische gitaarakkoorden, de huppelende bas, de verbeten stem van Strummer. Stilzitten is geen optie. Jammer dat er ook draken als Wrong Em Boyo en Kola Kola op staan.

2. The Clash
   
   White Riot, I’m So Bored With the USA en Career Opportunities, het kan slechter. De matige songs What’s My Name en Deny bewijzen mijn stelling.

3. Sandinista
   
   Mijn teleurstelling over deze vergaarbak van halve ideetjes was destijds enorm. Ik hield van reggae, dub en funk, maar zo matig uitgewerkt leek het een grap. Nu 45 jaar later lukt het mij om door de modder heen te luisteren en de juweeltjes Hitsville UK, The Magnificent Seven en Police On My Back op te duiken.

London Calling was de overduidelijke favoriet van de Platenblad-lezers, het album werd door alle inzenders opgenomen in hun top-3's. Mijn nummer 3 eindigde op plek 2, en mijn nummer 2 op plek 3.