Filmmaker Jörg Steinfeld vroeg een paar jaar geleden om financiering voor het maken van een documentaire over John Scofield. Scofield is een interessante muzikant, het plan klonk sympathiek dus droeg ik wat bij.
Het doel werd gehaald en Steinfeld kon starten met zijn Inside Scofield-film. Daarna werd het stil op af en toe een nieuwsbrief na waarin de maker omstandig verklaarde waarom de film er nog niet was, en waarvoor hij zijn excuses maakte. Het is hem onmiddellijk vergeven, de documentaire verschijnt op 2 december en de trailer is er nu:
Scofield werd beroemd doordat Miles Davis hem vroeg voor zijn band begin jaren ’80. Dat Davis hem vroeg was niet zo gek. Scofield is een geweldige jazz-gitarist met veel gevoel voor rock en funk. Afgaand op een interview met Rick Beato is hij niet alleen op gitaar een onderhoudende verteller. Met veel plezier beschrijft hij zijn route vanuit rock en pop naar jazz. ‘There’s this other kind of music which is like that, but only better. And that's jazz!’ Over het spelen met een organist of pianist, of op het gebruik van ruimte in zijn solo’s in tegenstelling tot het spelen van lange lijnen.
‘Miles told me; just play with space man!’
Als Steinfelds documentaire net zo leuk wordt als dit interview met Beato, was mijn bescheiden bijdrage niet alleen een nuttige maar ook een plezierige investering.
Voor wie het werk van Scofield niet kent, zijn dit aanraders:
- Swallow Tales (2020), wat ingetogener, jazzier, zal goedkeuring van Jim Hall hebben gehad, prachtig;
- Blue Matter (1987), mellow, funky, voor liefhebbers van Larry Carlton;
- Steady Groovin’ (2000), een compilatie van het funky werk dat Scofield voor Blue Note opnam.