Artiesten die ik voor dit jaar als favoriet zou noemen, stelden mij afgelopen jaar teleur. De albums van Wilco, Teenage Fanclub, Andrew Bird en zelfs Yo La Tengo vond ik niet heel bijzonder. Wat Everything but the Girl, Feist en Belle & Sebastian uitbrachten zou ik liever helemaal niet willen noemen. Geen nood, andere zangers, zangeressen en bandjes nemen hun plaats moeiteloos in. Op naar een hopelijk beter 2024!

1. Jaimie Branch - Fly or Die Fly or Die Fly or Die ((world war))
   

   Bas en koper, folky meezingers, marimba, strijkers, een cover van de Meat Puppets, het derde album van trompetiste Branch bevat het allemaal. Een feestelijk geheel dat helaas de tragiek van de veel te vroege dood van deze creatieve muzikante onderstreept. Luister vooral ook naar de live opnames van Branch en haar geweldige band.
   Jaimie Branch- Burning Grey

2. Ghost Woman - Hindsight is 50 / 50
   

   Ghost Woman‘s derde album in korte tijd is het beste van Evan Uschenko en Ille van Dessel. Duistere surfgitaar, gedreven drumwerk, dansende baslijnen. Klinkt soms als indie voor metal-fans, maar dan is het tijd om iets anders op te zetten. Bijvoorbeeld For Executive Meeting van The Paranoid Style, een vergelijkbaar geluid maar veel geestiger teksten of titels, bijvoorbeeld Steve Cropper Plays Femme Fatale, een ode aan de beroemde gitarist uit Memphis.

3. The Clientele - I Am Not There Anymore
   

   De eerdere albums draaide ik met veel plezier, maar daarna vergat ik de band tot dit najaar bij het verschijnen van I Am Not There Anymore. De stilteperiode die de band in acht nam na Music for the Age of Miracles uit 2017 heeft de band goed gedaan. Naast gitaar, bas en drums verrijken er nu ook hoorn, cello, gevonden geluiden en mellotron het geluid van de band. De liedjes zijn nog steeds van hoog niveau. Dromerig, poëtisch, de soundtrack bij een wandeling aan het einde van een warme, zomerse dag. Voor fans van Britse rock en folk, Caravan, Nick Drake - wie is dat niet? Hoogste tijd om die eerdere albums nog eens te draaien.

4. The Woods - So Long Before Now
   

   Ik dacht dat dit een nieuw album van de gelijknamige New Yorkse indieband was, maar kwam er na wat zoekwerk achter dat het om een niet eerder uitgebracht album gaat van een jaren '80 band gaat die toevallig ook de Woods heten en uit New York komen. Feelies, VU maar ook Engelse kamerpop. 38 jaar geleden opgenomen, maar pas dit jaar uitgebracht bij Sundazed. Voor liefhebbers van The Clientele.

5. Jessie Ware - That! Feels Good!
   

   Veel leuke albums van vrouwelijke muzikanten met dance- of disconeigingen dit jaar. Een van de leukste nummers in deze categorie was Flowers van Miley Cyrus, maar als compleet album scoorde That Feels Good hoger. Sensueel, geestig en door het gebruik van een echte band minder mechanisch dan haar vorige album. Studio 54, Larry Levan zijn de referenties die passen bij dit feestelijke, dansbare album. Dat voelt goed.
   Wie van dit genre houdt moet beslist even luisteren en kijken naar Chappell Roan, een muzikant die niet weet waar de top zit in over the top.

6. Ambassade - The Fool
   

   Nu Wave, Cool Wave, bedenk maar een term en het past wel bij de band van Pascal Pinkert. Ik ontdekte het album bij toeval in een leuke platenzaak in Gent en was geïntrigeerd door de sample waarmee De Elitetheorie begint, een interview met een communist of anarchist die cynisch uitlegt hoe het werkt in de wereld. Muzikaal riep het de tijd van Vinyl terug, Mekanik Kommando, Trisomie 21, dat soort bands. De kleinkunstige Nederlandstalige vocalen werken hier en daar op de zenuwen maar het is vooral een album dat je nieuwsgierig maakt naar het volgende. Luister ook naar Jerney dat op een eerdere plaat staat.

7. Margo Price - Strays
   

   ‘Nashville poetess powers on in style.’ las ik bij Record Collector en dat is een treffende omschrijving van het album van Price. Mooie teksten, goed gezongen, gedreven, elegante begeleiding - hoewel hier en daar neigend naar bombast. Voor liefhebbers van de muziek van Kathleen Edwards. Geproduceerd door Jonathan Wilson, een naam die garant staat voor een warm, ruimtelijk geluidsbeeld.

8. Creation Rebel - Hostile Environment
   

   Een nieuw album van Creation Rebel was een grote verrassing. Na Starship Africa uit 1982 had ik niet meer gehoord van dit reggaecollectief. De productie van Adrian Sherwood maakte dat album bijzonder en ook wat mysterieus. Sherwood heeft het talent om muziek net als de oude dub-producers uit elkaar te halen en de sterkste elementen te benadrukken. Een sterk voorbeeld van zijn werk is het album dat hij opnam met Mark Stewart. Ik zag Sherwood aan het werk bij een reggaeconcert in Amsterdam waar het in de zaal soms leek alsof we iets anders hoorden dan wat de band op het podium speelde. Bij dit nieuwe album zit hij weer aan de knoppen, maar het resultaat is deze keer (helaas) wat minder experimenteel. De stem van de in 1983 overleden Prince Far I, die vaak werd begeleid door Creation Rebel, maakt het toch net zo bijzonder.

9. Guided By Voices - Nowhere to Go But Up & La La Land
   

   Robert Pollard van Guided by Voices geeft altijd sneller albums uit dan hij songs kan schrijven. Dit gaat vaak ten koste van de kwaliteit maar met La La Land en vooral Nowhere to Go But Up ontloopt hij zijn jaarlijkse valkuil. Beide albums hebben zwakkere liedjes maar de momenten dat hij zijn Who-liefde weet te kanaliseren zijn talrijker. Iets meer spanning en zorg voor harmonie zouden deze songs beter hebben gemaakt, maar dat hoort nu eenmaal bij deze bijzondere band. Ballroom Etiquette kan zo naast Everyone Thinks I'm a Raincloud in hun top 10 van mooiste liedjes.

10. Janelle Monae - The Age of Pleasure
    

    Monaes album is een wonderlijk thema-album over plezier en seksuele verlangens. De bijdrages van Seun Kuti, Sister Nancy en Grace Jones maken het feest compleet. Monae kent geen grenzen, wat dit album onmisbaar maakt voor liefhebbers van funk, reggae en Philly-soul.
    Water Made Us van Jamila Woods is een vergelijkbaar album maar wat eenvormiger en daardoor net niet gekozen, hoewel het door het funky Practice - rond een quote van basketballegende Alan Iverson - eigenlijk een plek in de top verdiende.

Afvallers

• Peter Gabriel - i/o
  Begin december verscheen een nieuw album van Peter Gabriel, zijn eerste in 20 jaar. Hoewel het goede muziek bevat, deed het mij denken aan de schilder van Balzac die zo lang blijft werken aan zijn meesterwerk, zonder door te hebben dat de kunstwereld buiten zijn atelier is veranderd, en dat het resultaat van zijn perfectionisme een bruine brei is geworden. Nu blijft het bruine doek ons hier bespaard, toch maakt het album een volgesmeerde indruk. Wie bekend is met zijn werk herkent meteen Gabriels band: Tony Levin (bas), David Rhodes (gitaar) en Manu Katché (drums). Gabriel heeft het nooit ontbroken aan ambitie, maatschappijkritiek en durf, wat op dit album nog eens laat horen.

• Yo La Tengo - This Stupid World
  YLT heeft vaker albums een titel gegeven waarin boosheid zit. Dit o.a. op een op blauw vinyl geperst dubbelalbum klinkt ondanks de boze titel weer even gemoedelijk en rustgevend als eerder werk. Ira lijkt steeds meer moeite te hebben met het verzinnen van een echt gemene riff, maar de ritmesectie van Georgia en James doet het werk, met swingende beats en fraai gezongen harmonieën. Wat minder bijzonder maar toch goed.

• Rose City Band - Garden Party
  Bij de Rose City Band draait alles om de gitaren van Ripley Johnson en Barry Walker. Relaxte, lang uitgesponnen psychedelische rock, die doet denken aan Grateful Dead. De songs missen soms wat spanning waardoor dit album net buiten de top 10 blijft.

• The Small Square - Ours & Others
  Een samenwerking tussen twee veteranen in de (power) pop: John Richardson (Badfinger) en Paul Chastain (Velvet Crush). Niet heel opzienbarend maar fraaie liedjes in de traditie van Sloan en Big Star.

• Animal Collective - Isn’t It Now (2023)
• Teenage Fanclub - Nothing Lasts Forever (2023)
• Florian Kupfer - Lifetrax II (2023)
• Meg Baird - Furling (2023)

Overlap

Met vriend Philip leggen we aan het einde van het jaar onze lijstjes naast elkaar. Nog niet eerder zat er enige overlap binnen de top 10. Dit jaar was dat anders: twee albums haalden onze lijstjes: The Clientele en Ghost Woman, het laatste zelfs op dezelfde plek!