Het is inmiddels een fijne traditie geworden om aan het einde van het jaar na te denken over albums die 30 jaar geleden zijn verschenen. Met veel plezier heb ik ook dit jaar gegraven in mijn collectie om een lijst te maken voor René van Kaams onvolprezen Platenblad.
-
Masters of Reality - Sunrise on the Sufferbus
Het tweede album van Masters of Reality, met Chris Goss op gitaar en Ginger Baker op drums klinkt als een spontane jamsessie. Avontuurlijke blues-jazz zoals Goss het benoemt. Een aanstekelijke combinatie van blues, rock, pop en prog. Luister alleen al naar Jody Sings!
Masters of Reality - Jody Sings -
Cure - Wish
Het geestige Friday I'm In Love is al voldoende om ‘Wish’ een positie in mijn top 10 te geven. Het rollende openingsnummer ‘Open’ met de mooi aangehouden gitaarakkoorden en de treurige afscheidsliedjes ‘Cut’ en ‘To Wish Impossible Things’ ondersteunen die claim.
Cure - Cut -
Lou Reed - Magic & Loss
Op Magic & Loss stelt Lou Reed treffende vragen over ongeneeslijke ziektes en het verlies van dierbaren. Aangrijpend maar ook troostend. -
Chills - Soft Bomb
Alle albums van Martin Phillipps’ Chills zijn goed. Soft Bomb ook. Het nostalgische titelnummer verwoordt prachtig hoe het is om ouder te worden. -
Sugar - Copper Blue
De grom van Bob Mould (stem en gitaar), de Pixies-drive op A good idea. Op Copper Blue toont Mould aan dat alternatieve rock weinig betere liedjesschrijvers kende. Bewijs: ‘Hoover Dam’ en vooral ‘If I Can't Change Your Mind’ zijn het beste bewijs voor deze stelling.
Sugar - If I Can't Change Your Mind -
Yo La Tengo - May I Sing with Me
May I Sing with Me, de opvolger van het geweldige Fakebook (1990), is minder goed maar nog steeds charmant en meeslepend. Elk album van deze New Yorkse band mag in mijn top 10. -
Arc Angels - Arc Angels
Doyle Bramhall II en Charlie Sexton formeerden Arc Angels na de dood van Stevie Ray Vaughn. Ze namen maar een serieus album op, maar voor een liefhebber van rock/pop/blues is dit debuut niet te missen. Raak gitaarwerk, goed gezongen. Bramhall en Sexton zouden beiden veel worden gevraagd als sessiemuzikanten, de laatste bij Dylan natuurlijk. -
Sonic Youth - Dirty
Ik had kunnen kiezen voor het debuut van Pavement of Propellor van Guided by Voices, het werd Sonic Youths Dirty, dat mij net iets dierbaarder is. Prima songs, poppy geluid, maar nog steeds de dissonante gitaren. -
Joe Henry - Short Man‘s Room
Joe Henry nam Short Man's Room op met leden van de Jayhawks. Hij eindigt een plek hoger dan zijn begeleidingsband, vanwege de betere liedjes. - The Jayhawks - Hollywood Town Hall
De hoes verwijst naar jaren 70 helden als CSN&Y, The Band en de Byrds. Muzikaal herinnert het album ook aan die glorietijd, Eagles-achtig gitaarwerk, fijn orgeltje, fraaie harmonieën in de vocalen. De drummer had alleen wat beter naar Levon Helm kunnen luisteren, iets meer swing graag!
Afgevallen maar ook leuk
- Stereolab - Peng!
VU orgeltje, motorik beats, zwoele vocalen. Fascinerend en eigenzinnig debuut. - Television - ST
- Dead Moon - Strange Pray Tell
- Bob Dylan - Good As I Been To You
Het album dat Dylans carrière weer aanzwengelde - PJ Harvey - Dry
- Guided by Voices - Propeller
Eindlijst
Het album van de Jayhawks eindigde op de 2e plek - achter R.E.M. - van de eindlijst, samengesteld uit de 67 lijstjes die werden ingeleverd. Lou Reed, Sonic Youth eindigden buiten de top 10. Masters of Reality werd door maar een andere lezer genoemd. Mijn andere keuzes vond ik niet terug. In die tijd luisterde ik vooral naar jazz en door het label Blood & Fire uitgegeven reggae. Dat zou een verklaring kunnen zijn. Als ieder jaar zag ik een album over het hoofd: Red Heaven van Throwing Muses. Een geweldig album van Kristen Hersh’ band waarop mede-oprichter Tanya Donnelly voor het eerst niet meer meespeelt.
Ik begin vast met 1993.